brief aan mijn Lio

21/1/2015

Lieve volgers,

Ik heb niet de makkelijkste weken achter de rug sinds mijn borstreconstructie.
En vandaag staat er opnieuw een ingreep gepland.

Daaromtrent schreef ik gisteren een brief aan Lio (afkorting voor Liefste Inner Optimist) en ik deel deze graag met jullie.
Ze zit hier bij mij aan het ontbijt en maakt jullie allemaal haar positiefste groeten over !
Veel liefs
Yamina & Lio

Sint Augustinus, Wilrijk, 20/1/2015

Liefste Lio,
Hier een brief van jouw alter ego, Yamina.

Ik neem mijn toevlucht tot een brief omdat het mij al een tijdje niet meer lukt om met jou in contact te komen.  Ben je boos?

Het voorbije anderhalf jaar heb ik jou veel nodig gehad, dat besef ik.  En ik weet dat er in die periode niet zo gek veel gelegenheid is geweest tot heropladen.  Maar jij en ik, wij zijn altijd een tandem geweest, verstrengeld als waren we een siamese tweeling, yin en yang, ebony and ivory, “you complete me”, en dat soort dingen..  In voor- en tegenspoed bleven mijn glimlach en blinkende ogen steeds hun levensbron vinden in jouw energie.

Lio, ik voel dat je je voor mij verstopt.  Ik heb in alle hoeken en kronkels gezocht en ik vind je niet.  Ik denk dat je gewoon niet gevonden wilt worden.  Sara zegt dat ik je daar even mag laten zijn, omdat ik de afgelopen tijd best vaak beroep op jou heb gedaan.   Michael grapt dat je waarschijnlijk dicht bij een stopcontact zit, om op te laden.

Ondertussen voel ik me niet zo sterk, zo zonder jou.  En vandaag ben ik daar bovenop ook nog overgevoelig.  Met de operatie die morgen gepland staat, ben ik zenuwachtig.  Zoals je weet, is sinds een paar weken gebleken dat op elke borst een stuk weefsel onvoldoende doorbloed wordt en die stukjes weefsel sterven af.  Ze worden hard en donker.  En op de duur kwam het aan elke kant los en werd het een open wonde.  Dag na dag zag ik het evolueren en was ik telkens van slag door wat ik zag. Gelukkig deed het geen pijn.  Om de zoveel dagen werden onze grenzen behoorlijk verlegd.   
Lio, ik denk dat het daar gebeurde dat je er genoeg van kreeg.  Je had er ook zoveel reden toe.

De Groote Operatie  – het voelde als De Groote Oorlog in mijn lijf – dat ging de laatste horde zijn.  Zo was ons verteld, Lio, en we hadden ons daaraan opgetrokken en er moed uit geput.  Iedereen die met ons meeleeft, had ook zoiets van : komaan, nog één keer doorbijten en dan is het voorbij.  Natuurlijk was er wel gezegd dat complicaties mogelijk waren en nu zitten we dus in dat schuitje, Lio, waar ik morgen opnieuw onder het mes moet.  Die afgestorven stukken weefsel moeten weggenomen worden, daar is niks aan te doen.  Woensdag een nieuwe ingreep, zo is het. En dat is al slikken.

Maar het afgelopen weekend begon ik mij miserabel te voelen en de wonden begonnen een vieze geur te verspreiden en dat was volgens de thuisverpleging geen goed teken.  Gisteren begon ik antibiotica in te nemen. De avond kwam en ik kreeg koorts.  Dus vanmorgen met de chirurg gebeld en die vond het toch beter om vandaag al via de spoedgevallen opgenomen te worden.

De rek in mijn elastiek werd wederom op de proef gesteld.  En ik merk dat het zonder jou een pak moeilijker is.   Zoals wanneer de verpleegster van de spoedgevallendienst mij als een bruut van een katheter voorziet en mij niet eens aankijkt als ze mij kortaf en streng toespreekt. Ik was zo verbouwereerd dat ik met tranen in de ogen steun zocht en vond bij mijn zoon.  Lio, jij en ik, wij zouden iets gezegd hebben tegen haar, op een ludieke doch duidelijke manier, zo typisch voor ons, en ze zou begrepen hebben dat ze een belangrijke grens – die van mij – had overschreden.   Zonder jou, Lio, kon ik haar echter niet van antwoord dienen.

Mijn voorraad “moed en optimisme” is bijna op, Lio, en ik ga niet rond de pot draaien, ik heb je nodig.   Ik ben aan het eind van mijn latijn, ik huil om het minste, ik klaag, ik zaag, ik ben moe, ik ben HET moe.  Herlees die zin eens, Lio.  Dat klinkt toch niet als Yamina ? Als wij ?  Ilse, Kris, Katrien en Caroline, ze zeggen allemaal dat het normaal is dat het nu wat minder gaat, ik ben al zo lang zo sterk geweest.

Maar nu neem ik het heft in handen, Lio.  Ik roep je tot de orde.  We hebben onze dip gehad, het is genoeg geweest.  Zie dit als “de schop onder je kont”, zoals Peter zou zeggen. Morgen is opnieuw een grote dag en we moeten er samen door.   We zijn toch niet door de diepten der diepten gegaan om nu op te geven?

Jij en ik, wij zoeken naar hetzelfde licht, zoals Pink en Dallas Green zingen, zoek de tekst maar eens op.  We hebben elkaar nodig.  Want waar jij me energie geeft, geef ik jou mijn klaterende schaterlach (zeker wanneer ik mijn eigen grapjes grappig vind).  Waar jij me de positieve kant van elke situatie aanreikt, laat ik onze daden erop aansluiten.  Samen zijn we een superduo.  Jij bent de Wonder in mijn Woman.  Het is hoog tijd dat je naar huis komt.   We gaan die laatste hindernis samen tegemoet, met geheven hoofd, want “the only way out, is always through” en daarna, lieve Lio, gaan we samen opladen, dat beloof ik je.  Ik zal jouw katalysator zijn, met mijn honger naar beter worden, fit worden, gelukkig zijn. En jij gaat weer stralen, samen met mij!

Na de winter komt de onoverwinnelijke zomer, weet je nog ? 
En wij hebben die zomer keihard verdiend, samen.

Dus, zonder zeveren, het is genoeg geweest.
Ik ga nu slapen en ik verwacht je morgen aan het ontbijt.

Alle liefs,
Yamina